در آغاز قرن بیست و یکم میلادی ، تلاش صنعت هوانوردی در سرعتهای کمتر از سرعت صوت ، بیشتر معطوف به ساخت هواپیماهائی بود که بدون خلبان و در حقیقت کاملاً بطور خودکار و با کنترل از را دور قادر به پرواز باشند .
برخی از این نوع هواپیماها که اصطلاحاً هواپیماهای بدون سرنشین (Unmanned aerial vehicles) و یا به اختصار UAVs نامیده میشوند در سال 2001 میلادی ساخته شد که از بین آنها میتوان به هواپیمای بدون سرنشین شاهین جهانی ( Global Hawk ) اشاره کرد که از پایگاه هوائی ادواردز ( Edwards AFB ) آمریکا پرواز کرد و بدون توقف و بدون سوختگیری مجدد در استرالیا به زمین نشست. این طولانی ترین پروازی بوده است تا کنون توسط یک هواپیمای بدون سرنشین انجام شده است ، که 23 ساعت و 23 دقیقه طول کشید. در اکتبر سال 2003 اولین پرواز بدون سرنشین خودکار که کاملاً توسط کامپیوتر کنترل میشد ، در طول اقیانوس اطلس پرواز کرد .
هوانوردی تجاری ، در ابتدای قرن بیست و یکم پایان عصر کونکورد و همچنین بازنشستگی آنرا شاهد بود. از آن رو که هواپیماهای مافوق صوت برای شکستن دیوار صوتی و به منظور رسیدن به سرعت صوت میبایست بر فراز اقیانوسها این کار را انجام میدادند ، به همین دلیل این گونه پروازها مناسب برای مقاصد تجاری نبود. هواپیمای کنکورد به این دلیل که طوری ساخته شده بود که هوا در برابر آن مقامت کمتری داشته باشد ، قابلیت حمل مسافران زیادی را نداشت و از طرفی نیز مصرف بنزین آن بسیار زیاد بود .
حتی با وجود این گونه موانع، و همچنین کند شدن روند توسعه در صنعت هوانوردی ، همگان در این قول متفق اند که در قرن بیست و یکم چشم انداز روشنی برای توسعه صنعت هوانوردی قابل تصور میباشد. به دلیل قابلیت های منحصر بفرد هواپیماها و موشکها در ارتباط با سرعت بالا و همچنین قابلیت حمل کالا با ظرفیت های قابل توجه ، کاربرد آنها را نمی توان نادیده گرفت. مادامی که انسان مایل است هر چه سریعتر به مقصد خود برسد ، نیاز او به صنعت هوانوردی غیر قابل چشم پوشی میباشد .