به شما پیشنهاد میکنیم قبل از مطالعه این بخش ، بخش معرفی پاراگلایدر و بخش معرفی پاراموتور را مطالعه فرمایید .
در بخشهای قبلی علاوه بر معرفی کایت و پاراگلایدر ، توضیح دادیم که مشتاقان پرواز ، همواره کوشیده اند در جهت گام نهادن در توسعه تجهیزات پروازی ، به راهکردهایی دست یابند.
تا آنجا که علاقمند پرواز که فاقد برخورداری از نعمت کوهستان در محل اقامتشان بوده اند ، جهت جبران نبود ارتفاعات کوهستان برای انجام پرواز با کایت یا پاراگلایدر ، ناگزیر دست به ابتکارات و ابداعاتی زدند .
قرار دادن موتور میکانیکی (فن) در پیکره کایت و اختراع کایت موتور دار و همچنین قرار دادن موتور میکانیکی(فن) در پشت صندلی خلبان پاراگلایدر و به وقوع پیوستن اندیشه پاراموتور ، گزیده ای از این اختراعات مهم می باشد .
حال ما قصد داریم به شرح گزینه ای دیگر از تجهیزات پروازی و به دور از مبحث موتور میکانیکی(فن) بپردازیم .
طناب کشی
دست اندرکاران ورزشهای هوایی همچون خلبانان کایتها و خلبانان پاراگلایدر در سراسر نقاط جهان در به انجام رساندن رویاهای پروازی خود در شهرهای بدور از ارتفاعات کوهستان ، با الهام از کودکان خود در به پرواز در آوردن بادبادکهای کاغذی و اعمالی که کودکان برای کنترول بادبادکها ، بر بندهای بادبادکها وارد می آوردند ، به رویای جایگزینی کایت یا پاراگلایدر بجای بادبادک سوق یافتند .
در پی آن ، تلاشها و کوششها در کشیده شدن کایتها و پاراگلایدر ها بوسیله طناب آغاز شد و چندی نگذشت که کایتها و پاراگلایدر ها در حال کشیده شدن بوسیله طناب ، به همراه انسانهای آویزان به آنها ، در آسمان نمایان گردیدند .
البته باید به این موضوع مهم اشاره کرد نمیتوان گفت مبحث طناب کشی پس از اختراع کایت یا پاراگلایدر ، شکل گرفته است زیرا تاریخ وسایل پرنده نشان دهنده آن است که ، طناب کشی در ضمن رشد و تکامل وسایل پرنده و پابه پای آنها رشد و نمو می نموده است. پرواز بواسطه اعمال طناب کشی با انواع چترنجات مقدماتی انجام میشده است ، تا جایی که در توسعه فنی آنها و الخصوص شکل گیری دستگاه کایت و دستگاه پاراگلایدر ، نقش به سزایی ایفا نموده است .
تاریخچه طناب کشی
پس از پایان جنگ جهانی اول ، تمرين يدك كشی بر روی زمين ، بوسيله چترهای نجات رايج در آلمان و هلند ، رشد محسوسی را در توسعه صنعت هوانوردی فوق سبک به دنبال داشت اما در هنگام طی دوران جنگ جهانی دوم ، اينگونه تمرينات متوقف گردید .
پس از پايان جنگ جهانی دوم نیز ، بعلت اینکه بيشتر از يك هزار پايگاه هوائی در امريكا و اروپا تعطيل گشتدند ، اين امر سبب گرديد مكانهای رها شده پرواز هواپيماها ، فضاهای مناسبی برای عمليات یدك كشی چترهای نجات حاصل گردد .
تا هماهنگی کامل بین وسایل هوانوردی و روش طناب کشی امروزه ، هنوز راه بسياری در پيش بود اما به هر حال ، موضوع بكارگيری چترهای نجات در مناطق فاقد ارتفاعات ، ضرورت استفاده از قوه نيروی كشش طناب کشی ، جهت توليد نيروی برآ را به وجود آورد .
ولی گذشته از اين ، در حین انجام عمليات طناب کشی با چترنجات ، تمامی آنها قابليت هدايت خوبی نداشتند بطوریكه ، عمل جداسازی سر طناب از چترنجات ، برای ادامه پرواز چترنجات چندان مثمرثمر نبود .
پس از مدتی چترهای پيشرفته تری ظهور كردند ، اين نوع چتر جديد ، با سبكی جديد ، با ساختمانی دوكی شكل و تحت فرمان طراحی شده بود كه بخشهای میانی بزرگتر آن ، جهت پيشروی به سمت جلو و توليد نيروی برآ و به دست آوردن سرعت به شكل خاصی بريده و در آورده شده بود .
آنها تا اواخر سالهای 1950توسط شركت های سازنده چترهای نظامی رواج داشتند و اين امر باعث شد ورزش چتر بازی تغيير اساسی يافته و عمليات يدك كشی (وینچ) با آن به كار گرفته شود .
چترهای پيشرفته بر خلاف نوع مرسوم كه حركت نزولی تقريبا عمودی را داشتند به ازای هر 30 سانتيمتر افت با 2/5 پا پيشروی به سمت مقابل ، می سريدند كه به علت سرعت كم و وجود نيروی كششی ، شرائط مطمئن و بی خطری را در عمليات حاصل می ساختند. اين عامل باعث گرديد سواری با چتر توسط قايق (پاراسل) ، بر فراز آسمان سواحل زيبای جهان ، فرصت خوبی را برای تفريح گردشگران در استفاده از تعطيلاتشان فراهم سازد .
گام بعدی تكامل توسط سازمان هوائی ناسا برداشته شد ، آزمايشات آنان در غالب ساخت موشك راه گشايی شد تا امكان طراحی های گوناگون در زمينه چترهای قابل هدايت ازجمله بالهای روگالو (کایت اولیه) فراهم گردد اين تحقيقات خيلی زود به شكل جديد بالهای مثلثی و چترهای دارای هوای كوبشی ادامه يافتند و عامل محركی در پيدايش ورزش جديد پاراگلايدر گشتند .
اولين قدم ها در جهت ساخت و شكل گيری ورزش پاراگلايدر در دهه 1960 ميلادی توسط ناسا صورت گرفت . در آن دوره برای كاهش آسيب سفينه های فضايي ، به هنگام فرود ، از چتر استفاده میشد. اين روش فقط تا قبل از اختراع شاتل ها دوام داشت. اما در خلال اين مطالعات فعالیت های مثبتی در جهت پيشرفت چترهای اتوماتيك و چترهای سقوط آزاد انجام گرفت .
سرانجام طناب كشی (وینچ) با چترهای از نوع كوبشی عامل تحريك گروهی شد كه اتحاديه هوانوردی انگلستان را اوايل سالهای 1970در كوتاهترین مدت تشكیل دهند و چون طبيعتا با همان حالت طناب كشی و طی مسیر ثابتی در ارتفاع ، كار می كردند فعالیت خود را هوانوردی تحت فرمان ناميدند .
به هر حال رقابت در زمينه نمایش شجاعت و توانائی های فردی ، خيلی زود باعث تصويب آئين نامه و قوانين پروازی و لزوم اجرای آن را باعث گردید.
طبیعی است که در عصر حاضر ، خلبانان کایت و پاراگلایدر مسلط بر علوم میکانیک ، همواره نیز بر استفاده و بهره گیری از علوم میکانیک در توسعه هر چه بیشتر و مفیدتر علوم و فنون هوانوردی کوشیده اند تا آنجا که برای سهولت در کنترول ، رها سازی و جمع آوری طنابهای طویل استفاده شده در مبحث طناب کشی ، از علوم میکانیک بهره جستند .
در نتیجه ، به شکل گیری دستگاه قرقره میکانیکی اتوماتیک در اندازه ها و انواع مختلف با نام وینچ منجر گردید .
در اين راستا كارخانه هایی متعددی برای توليد اين وسيله بوجود آمد كه در پيشرفت و شكل گیری انواع دستگاههای وینچ ، دخیل بودند .
به نگاه ساده وینچ ماشینی مکانیکی ساده متشکل از یک قرقره طناب نازک بسیار مقاوم با قطر حدود 30CN و طول طناب حدود 500M می باشد و برحسب کاربرد به طرق گوناگون ، به اتومبیل وصل میگردد .
اگر در اندیشه خود ، موتور سیکلتی را به داخل و کف یک اتومبیل وانت بار بصورتی قرار داده اید که تایرهای آن بدون برخورد با کف وانت بار آزادانه بچرخند و نیز در اندیشه خود فرض را بر آن بگیرید که قرقره طناب را بجای تایر انتهایی این موتور سیکلت مجسم نمایید و همچنین از طرفی سر طناب پیچیده شده به دور قرقره را ، به یک کایت وصل نمایید ، در خواهید یافت که میتوان در ضمن حرکت رو به جلوی اتومبیل وانت بار ، یک کایت یا پاراگلایدر را بهمراه خلبان آنرا کشید .
طبیعی است پس از چند متر دویدن خلبان بر روی زمین به تعقیب اتومبیل وانت بار ، در نهایت کایت به آرامی از زمین برخاسته میشود .
با الهام از کنترول قرقره طناب بادبادکها ، با آزاد نمودن ترمز موتورسیکلت و در پی آزاد نمودن چرخش غرغره ، می توان به مقدار طناب افزود و همچنین میتوان با اقدام به تحریک گاز موتور سیکلت و چرخش قرقره طناب به سوی دیگر ، میتوان طناب را جمع نمود و در نتیجه از مقدار طناب کاست .
آن دسته از افرادی که همانند ما تجربه به پرواز در آوردن بادبادک را در کودکی داشته اند بخوبی بر این نکته واقفند که در ضمن حرکت اتومبیل اگر در مواقعی به مقدار طناب افزوده و در مواقعی از مقدار طناب کاسته شود ، به مقدار قابل توجهی به ارتفاع کایت یا پاراگلایدر متصل به طناب افزوده خواهد شد .
حال شاید برای شما سوال باشد که چگونه کایت یا پاراگلایدر پس از انجام عملیات طناب کشی و قرار گرفتن در آسمان ، فرود خواهد آمد؟
می شود گفت که اینجاست که تفاوت عمده به پرواز درآوردن بادبادک و عملیات یدک کشی نمایان خواهد شد .
با یاد خاطرات روزهای گرم تعطیلات تابستانی دوران کودکی خودم که بر حسب شیطنت ، طناب بادبادکهای دیگر دوستانم را می بریدم و به سرعت می گریختم ، باید گفت پس از پایان اوجگیری پاراگلایدر ، در اولین اقدام باید سر طناب را از بدنه دستگاه در حال پرواز جدا نمود تا پاراگلایدر کاملا آزادانه و بدون مزاحمت طناب ، به پرواز طبیعی خود ادامه دهد .
البته لازم به توضیح است ، امروزه رها سازی سر طناب به دو صورت امکان پذیر است. در صورت اول اینکه خود خلبان ، در ارتفاع مورد نظر سر طناب را از دستگاه پرنده آزاد می نماید. در صورت دوم با تمهیداتی که قبل از آغاز عملیات طناب کشی در دستگاه کایت یا پاراگلایدر انجام می شود ، با مورد توجه قرار دادن میزان طول طناب ، هنگامی که دستگاه در ارتفاع مورد نظر قرار گرفت ، بصورت اتوماتیک و بدون دخالت خلبان ، سر طناب از بدنه دستگاه جدا شده و بر زمین می افتد .
با جدایی پاراگلایدر از طناب ، پاراگلایدر بر حسب طبیعت ساخت خود ، به پرواز طبیعی خود با سرعتی حدود 40K ادامه می دهد .
حال خلبان کایت یا پاراگلایدر دو راه بر پیش روی دارد یا اینکه به روش معمولی ، اقدام به فرود نماید یا اینکه بر حسب عشق پرواز به پرواز خود ، ادامه دهد .
در بخش معرفی دستگاه کایت و همچنین در بخش معرفی دستگاه پاراگلایدر ، هوای ترمال و اوجگیری ، با قرار گرفتن در هوای ترمال را به سهولت شرح دادیم .
اکنون این مطلب بسیار مهم را که در واقع سنگ و بنای اقدام خلبانان کایت و پاراگلایدر ، در عملیات طناب کشی با وینچ ، بر مبنای آن گذاشته شده است را ذکر می نماییم .
خلبانان کایت و پاراگلایدر موجود در نقاط دور از ارتفاعات کوهستانی ، برای جبران محروم بودن از این نعمت خدادادی ، پس از انجام عملیات طناب کشی بر طبق مطالب فوق و پس از به پرواز در آمدن در آسمان بصورت طبیعی ، با استفاده از هوای ترمال و انجام چرخشهای 360 درجه حول میدان مرکزی ترمال ، بصورت مداوم به مقدار بسیار زیادی بر اوجگیری خود می افزایند .
خلبانان کایت و پاراگلایدر تا مادامی که هوای ترمال وجود داشته باشد ، ساعتها در آسمان با لذت بسیار به پرواز خود ادامه می دهند و سپس با خشنودی غیر قابل توصیفی از پروازی به یاد ماندنی ، برطبق اصول رایج فرود ، دستگاه خود را بر زمین فرود می آورند .
امروزه هر کس با جستجوی عبارت paraglider winch در اینترنت ، در خواهد یافت که امروزه دستگاه های وینچ بسیار متنوع و در اندازه های متفاوت ، با کاربردهای متفاوت در سراسر جهان پا به عرصه وجود نهاده اند که پرداختن به نوع و کارخانه تولید آنها ، خود زمانی طولانی می طلبد.
هم اکنون در ایران ، خلبانان پاراگلایدر استان یزد و استان اصفهان علاوه بر برخورداری از سایتهای خوب و استاندارد پرواز کایت و پاراگلایدر ، در امر طناب کشی و استفاده از دستگاههای وینچ ، در ایران پیشگام هستند .
8775 111 0916
در صورت هرگونه سوال می توانيد با شماره فوق تماس حاصل فرموده و يا از طريق لينک زير سوال خود را مطرح فرماييد
ارتباط با ما