همه كساني كه دوره هاي خلباني پاراگلايدر را پشت سر گذاشته اند قاعدتا در طول دوره آموزشي خود با جنس و مواد تشكيل دهنده بال اشنايي دارند. ما مي دانيم كه مهمترين عامل فرسايشي و از بين بردن يك بال پاراگلايدر اشعه ماوراء بنفش خورشيد است.
يعني حتي اگر يك بال پرواز كمي انجام دهد اما به دليل بي توجهي مدت زيادي در مقابل آفتاب رها شود صدمه زيادي مي بيند. از سوي ديگر عوامل ديگري نيز وجود دارد كه منجر به زبري سطح پارچه بال شده و مقاومت هوا بر روي سطح بال افزايش مي يابد.
از طرف ديگر به مرور زمان نفوذ پذيري پارچه بال در طول زمان به دليل بوجود آمدن خلل و فرجهاي بسيار ريز در سطح بال افزايش مي يابد كه باعث كاهش فشار درون سلها در طول پرواز مي شود. با اين مقدمه تا اينجا در مي يابيم كه بال ما حتي اگر تعداد پرواز آن كم باشد آرام آرام پير و مستهلك مي گردد و پرواز با آن از ايمني كمتري نسبت به روزهاي اول برخوردار است.
از سوي ديگر مهارت و تجربه پروازي ما در طول آموزشها و پروازهاي متعدد روز به روز بيشتر مي گردد و حالا بالي كه در اختيار ماست جوابگوي انتظارات ما نيست. در كنار اين موضوع به اين مطلب توجه كنيد كه طراحي بال با سرعت زيادي رو به بهبود است. پس اگر توانايي مالي كافي داريم با استفاده از بالهاي جديد مي توانيم در امنيت بالاتر لذت بيشتري از پرواز خودمان ببريم.
در برخي كشورها كه استانداردهاي پروازي بالاتري دارند عمر يك پاراگلايدر 200 ساعت و يا دو سال هركدام كه زودتر فرابرسد تعيين مي گردد و بعد از آن كسي اجازه پرواز با اين بال را ندارد. اين محدوديت در روي اغلب بالها نيز درج گرديده است. يعني شركت سازنده آنرا براي بيشتر از اين زمان تأييد نميكند. در بياني ديگر 300 ساعت قرار گرفتن در معرض تابش آفتاب امنيت پرواز با يك بال را تحت تأثير زيادي قرار مي دهد.
پس تا اينجا به چند فاكتور براي اينكه ببينيم آيا وقت آن رسيده است كه بال خود را عوض كنيم رسيديم:
عمر بال
نحوه مراقبت از بال
ميزان رشد مهارت
برخي از افراد فاكتور مالي را مهمترين مسئله مي دانند. البته اين بسيار مهم است. چون ما اغلب مخارج مهمتري از پرواز در زندگي داريم. ولي اگر پول كافي براي خريد تجهيزات استاندارد و به روز در اختيار نداريم دليلي ندارد با به خطر انداختن جانمان خودمان را دچار مشكلات بدتري كنيم.