انسانها از قرنها پيش با ديدن پرندگان و پرواز آنها ، رؤيای پرواز را در سر داشتند . كما اينكه صرفنظر از افسانه قاليچه پرنده حضرت سليمان و افسانه‌های ملل ديگر در مورد پرواز انسان به فضا ، تاريخ باستان ما ايرانيان سرشار از اين انديشه‌ها و تخيلات می باشد .
ما داستان پرواز جمشيد و كيكاووس شاه را در شاهنامه فردوسی به تفصيل مي‌خوانيم . هرچند صحت اين افسانه‌ها مورد نظر ما نيست ولی برای ما قابل توجه اين است كه نياكان ما از هزاران سال پيش در فكر و انديشه پرواز به فضا بوده‌اند ، چنانچه زرتشت پيامبر باستانی ايرانيان ، فروهر انسان بالدار را به عنوان روح پاسبان آدمی ، سمبل دين خود قرار داد . (طرح بال آن کهن ترین طرح بال ایرانی می باشد)
در تعقيب همين افكار ، انسانها تلاش كردند تا بتوانند در آسمانهای بيكران به پرواز در آيند و به اين رويا و آرزوی بزرگ خود جامه عمل بپوشانند و برای برآورده ساختن اين آرزو ، شروع به ساختن مدلهای مختلفی از روی پرندگان نمودند .
از پيشگامان طراحی و ساخت وسايل پروازی می‌توان به لئوناردو داوينچی نقاش و طراح بزرگ ايتاليايی اشاره نمود . او هزاران طرح از وسايل پرنده تهيه كرد ولی هيچيک از آنها در عمل موفق به پرواز نشدند.
پس از او طراحان بسياری كار طراحی و آزمايش وسايل پرنده را ادامه دادند ولی تا مدتها هيچيك از آنها موفق به پرواز با وسايل ساخت خود نشدند. چنانچه در سال 1678 ميلادی يك نفر فرانسوی به نام بسنيه دستگاه ساده پرواز را تهيه نمود كه از دو ميله و بالكهای چوبی تشكيل شده بود. بوسيله اين دستگاه، پرواز از زمين به هوا مقدور نبود ، بلكه پرش از نقاط مرتفع به نقاط كم ارتفاع امكان داشت و در واقع اين دستگاه عمل يك چتر را انجام و سرعت سقوط را تقليل مي‌داد.
در سال 1793 ميلادی يكی از افراد نظامی فرانسه با نام ژاك آندره گارترين كه جوان فعال و پرشوری بود توسط قوای نظامی مجارستان اسير و در شهر بوداپست زندانی گرديد ولی حس ماجراجويی ، او را به فكر نجات انداخت. تا آنكه به منظور فرار از زندان ، با استفاده از ملحفه رختخواب خود ، كه آن را به شكل چادر تهيه كرده و از نخ ريسمان ، بندهايی تهيه كرد و در فرصت مناسب از بالای برج قلعه زندان با كمك اين چتر به پايين پريد . ولی با آنكه خود را به خارج از قلعه رسانده بود ، به علت شكستن يكی از پاهايش موفق به فرار نگرديد و مجدداً دستگير و زندانی شد .
گارترين در سال 1797 ميلادی از اسارت آزاد شد و پس از ورود به فرانسه تجربيات خود را در مورد امكان استفاده از چتر نجات تعقيب كرد تا اينكه چتری تهيه نمود كه دارای دهانه فرار بود و محيط دهانه حمله‌اش 8/7 متر و تعداد 36 رشته بند داشت . با اين چتر گارترين اولين پرش خود را بوسيله يك بالن از ارتفاع 400 متری بدون سانحه در پاريس اجرا كرد و مورد توجه مردم قرار گرفت. او پس از تمرينات زياد در فرانسه ، به انگلستان و روسيه مسافرت كرد و پرش از بالن را با استفاده از چتر اختراعی خود در آن كشورها نيز به عرصه نمايش گذاشت و مورد توجه مردم قرار گرفت .
تا سال 1903 ميلادی اختراع و استفاده از چتر فقط به منظور پرش از ارتفاعات مانند ساختمانها و بالنها بود زيرا هنوز تا آن زمان هواپيما اختراع نشده بود. تا اينكه در سال مزبور اولين هواپيما در ايالات متحده آمريكا توسط برادران رايت به پرواز درآمد (1903) . پا به پای پيشرفت صنعت هواپيما سازی ، تكميل ساختمان چتر پرش نيز توسعه پيدا كرد ، به طوريكه در سال 1905 ميلادی يك نفر آمريكائی به نام توماس اسكات و بعداً هم شخص ديگری به نام چارلز برادويچ چتری اختراع كرد كه تقريباً شبيه چترهای امروزی بود. به موازات پيشرفت وسايل پروازی و در كنار استفاده‌های نظامی ، ترابری ، فضايی و ... از اين وسايل ، استفاده‌های ورزشی و تفريحی از برخی از وسايل پرنده نيز پيشرفتهای زيادی نمود .
تا اينكه در سال 1905 میلادی كنفدراسيون جهانی ورزشهای هوايی (FAI) جهت قانونمندی اين ورزشها در سطح جهان تشكيل شد .