پس از نمايش جذاب برادران رايت با هواپيمای بسيار ساده‌ای كه ساخته بودند و كمتر از يك دقيقه پرواز كرد ، برای عموم در ايالات متحده و اروپا در سال1908، انقلابی واقعي در توسعه هوانوردی به وجود آمد
.در نتيجه اين توسعه سريع مي‌بايست به وسيله تحقيقات جديد در آيروديناميك ، جلوبرنده ، سازه و كنترل پروازی تغذيه مي‌شد. در آن زمان تحقيق در هوانوردی بعضی وقت‌ها بسيار پرهزينه بوده ، ولی هميشه طالب ذكاوت اندیشمندان بود و معمولاً نياز به تجهيزات آزمايشگاهی ويژه‌ای داشت. يك چنين تحقيقاتی در خيلی از موارد ، بيشتر از حد منابع مالی بود و برای صنعت خصوصی ، غيرمعمول به نظر می رسيد . از اين رو تحقيقات بنيادين مورد نياز برای باروركردن و پيمودن راه توسعه هوانوردی در قرن بيستم ، بايد به وسيله دولت‌ها به وجود می آمد .
در اوايل قرن بيستم ، دولت بريتانيا مدرسه‌ای را برای پرواز با بالون و كايت نظامی برای پرواز در (فارن بارو) انگلستان ترتيب داد. تا سال1910، كارخانه سلطنتی هواپيمايی در (فارن بارو) كار خود را شروع كرده بود. اولين طراح هواپيما و خلبان آزمايشی اين كارخانه (جفری دی هاوی‌لند) معروف بود. اين اولين تجهيزات دولتی هوانوردی در تاريخ بود و در ادامه عمليات به سرعت توسط مؤسسه سلطنتی هواپيمايی (rae ) تكامل پيدا كرد كه امروزه هم هنوز در حال انجام تحقيقات هوانوردی برای دولت بريتانيا است. در ايالات متحده آمريكا ، توسعه هواپيما و همچنين تحقيقات هوانوردی بعد از سال1910 سست و كمرنگ شد .در خلال دهه بعد ، ايالات متحده به طور عجيبی از اروپا در هوانوردی عقب افتاد. اين موضوع موجب شد كه دولت ايالات متحده يك مكانيزم براي بيرون آمدن خود از دوران تاريكی هوانوردی به وجود آورد. در سوم مارس1915، دستور برای ايجاد كميته ملی مشورتی هوانوردی (naca) ابلاغ شد و بودجه اوليه‌ای به ميزان 5هزار دلار برای مدت 5سال (البته هر سال 5هزار دلار) به آن اختصاص داده شد. اين كميته در ابتدا از 12عضو برجسته با معلومات و متخصص در زمينه هوانوردی تشكيل شد. در ميان اعضای قراردادی در سال1915، پرفسور (جوزف اس.آميز) از دانشگاه جان هاپكينز (كه بعد‌ها رئيس دانشگاه جان هاپكينز شد) و پرفسور (ويليام اف.دوراند) از دانشگاه استانفورد بودند كه هر دو آنها تأثير بسزايی بر تحقيق هوانوردی در نيمه اول پرواز با نيروی محركه داشتند
اين كميته مشورتي (ناكا) در اصل قرار بود جلسه سالانه‌ای در (واشنگتن دی.سی) در روزهای سه‌شنبه سومين هفته اكتبر هر سال داشته باشد و جلسات مخصوص هم به وسيله رئيس كميته برگزار شود. هدف اين جلسه برای مشاوره دادن به دولت در زمينه تحقيق و توسعه هوانوردی و به‌وجود‌آوردن اتحاد در زمينه چنين فعاليت‌هايی در ايالات متحده بود. اين كميته بسرعت متوجه شد كه يك گروه مشورتی 12نفری برای حيات‌بخشيدن به هوانوردی ايالات متحده كافی نيست. بينش آنها از نامه‌ای كه به اولين گزارش سالانه ناكا در سال1915 ارائه كردند مشخص است. متن كوتاهی از اين نامه بدين صورت است:
"مشكلات علمي فراوانی در زمان فعلی در هوانوردی وجود دارد كه شكل آنها بيش از حد نامعلوم است كه بتوان برای آنها راه حلی در نظر گرفت. نظر كميته اين است كه يكی از اولين و مهمترين گام‌ها كه بايد در ارتباط با فعاليت كميته برداشته شود اين است كه وسائل ميدان پرواز همراه با هواپيماها و تجهيزات مناسب آزمايش برای مشخص‌كردن نيروهای اعمال‌شده بر روی يك هواپيما با اندازه واقعی در شرايط پروازی تحت كنترل و آزاد ، آماده شود و در انتها تخمينهای ارائه‌شده ، توسعه كارمندان فني را با تجهيزات مناسب برای اجرای آزمايشات با اندازه‌های واقعی در نظر مي‌گيرد. مشهود است كه در نهايت يك آزمايشگاه با تجهيزات كافی برای حل مشكلاتی كه به وجود خواهند آمد مناسب خواهد بود اما از آنجا كه اين تجهيزات مثل آزمايشگاه كه در اين زمان به جا گذاشته شود ممكن است برای نيازهای آينده مناسب نباشد ، لذا بر اين باوريم كه يك چنين تهيه و تداركی ، بايد نتيجه توسعه تدريجی باشد ."
بنابراين اولين كار اين كميته مشورتی ، درخواست تجهيزات دولتی برای تحقيق و توسعه هوانوردی بود .
ابرهای جنگ در اروپا
جنگ جهانی که اول از يك سال قبل شروع شده بود ، توصيه‌های آنها را ضروری تر جلوه داد. در سال1917 وقتی ايالات متحده وارد جنگ شد ، صحبتهای كميته ، يكی پس از ديگري عملی شد. سومين گزارش سالانه ناكا چنين شروع می شود: "برای انجام كارهای علمی سطح بالا و تحقيقات ويژه درنظرگرفته‌شده در دستور كار كميته و اينكه فرض بر مهمتربودن آنها از شروع جنگ گذاشته شود و برای اينكه تجهيزات هم‌اكنون موجود نيستند (يا فقط در حد كمی موجود است) كميته قراردادی را برای يك آزمايشگاه تحقيقاتی منعقد كرده است كه روی ايستگاه آزمايشی سپاه سيگنال ، زمين لانگلی ، هامپتون ، ويرجينيا ساخته شود ".گزارش به توضيح يك ساختمان دو طبقه برای آزمايشگاه با آزمايشگاه‌های فيزيك ، شيمی و تست‌های سازه‌ای ادامه می دهد. قرارداد ساختمان 80900 دلار بود و ساخت آن از سال1917 شروع شد. دو تونل باد و يك جا برای تست موتور در آينده نزديك ، در نظر گرفته شده بود. انتخاب سايت در 4مايلی شمال هامپتون ويرجينيا بدلیل شرايط كلی سلامتی و مشكلات دسترسی به واشنگتن و مراكز صنعتی بزرگتر در شرق ، محافظت از حمله دريايی ، شرايط آب‌وهوايی و هزينه سايت بود. از اين رو آزمايشگاه تحقيق هوانوردی به يادبود لانگلی به وجود آمد و قرار بود كه تنها آزمايشگاه ناكا و تنها آزمايشگاه هوانوردی آمريكا براي 20سال آينده باقي بماند. آزمايشگاه را به نام ساموئل پيتر پانت لانگلی نامگذاری كردند كه بنيانگذار تونل باد و تحقيقات پروازی بود. قابل توجه است كه تحقيق در زمينه ايرفويل و بال در لانگلی ، در خلال دهه‌های 1920 و 1930 انجام گرفت .با كاری كه در آزمايشگاه لانگلی شد ، ايالات متحده ، رهبری توسعه هوانوردی را به عهده گرفت. بر بالای فهرست موفقيت‌ها و همراه با تست‌های مرتب ايرفويل‌ها ، توسعه پوشش موتور ناكا بود؛ يك پوشش آيروديناميك (برای كاهش پسا يا درگ ) در اطراف موتورهای پيستونی ساخته شده بود كه به صورت اعجاب‌انگيزی پسای آيروديناميك اين موتورهای پيستونی را كاهش مي‌داد. در سال1936 دكتر جرج لوئيس كه در آن موقع رئيس تحقيقات هوانوردی ناكا بود ، از آزمايشگاه‌های اروپايي ديدن كرد. او متوجه شد كه رهبری ناكا در تحقيقات هوانوردی به‌زودی در حال محوشدن است؛ به‌ويژه با وجود پيشرفت‌هايی كه آلمان در اين زمينه به دست آورده بود. وقتی جنگ جهانی دوم نزديك شد ، ناكا به صورت ضروری راه‌اندازی دو آزمايشگاه جديد را تشخيص داد؛ يك آزمايشگاه پيشرفته آيروديناميك براي تحقيق در مورد مسائل پروازی با سرعت‌های بالا(حتی مافوق صوت) و يك آزمايشگاه تست موتور . اين نيازها در نهايت منجر به ساخت آزمايشگاه هوانوردی) آميز) در زمين مافت نزديك چشم‌انداز كوه كاليفرنيا(در سال 1939 تصويب شد) و آزمايشگاه تحقيق موتور لوئيس در كلولند اوهايو (در سال1941) به تصویب رسید .همراه با آزمايشگاه لانگلی ، اين دو آزمايشگاه جديد ناكا هم دوباره ايالات متحده را در تحقيقات و توسعه هوانوردی در دهه‌های40 و 50 ميلادی پيشگام كرد. طلوع عصر فضا در 4اكتبر1957 وقتی كه روسيه (اسپتنيك آی (را به فضا پرتاب كرد و اولين ماهواره مصنوعی به دور زمين گشت ، به وقوع پيوست. ايالات متحده آمريكا تا حدودی نسبت به غرور فنی خود دچار ضعف شده و به سرعت ، ناسا به طرف رقابت در فضا حركت كرد. در 29جولای 1958، به وسيله دستور ديگری از كنگره ، مؤسسه ملی هوانوردی و فضانوردی به وجود آمد. در اين زمان ، عمر ناكا به پايان رسيد و برنامه‌ها ، افراد و تجهيزات آن سريع به ناسا انتقال داده شد. به هر حال ، ناسا سازمان بزرگتری نسبت به ناكا بود و پروژه‌های بسياری از نيروی هوايی ، دريايي و ارتش در مورد فضا را به خود اختصاص داده بود .در فاصله دو سال پس از به وجود آمدن آن ، ناسا برای ساخت چهار تأسيسات جديد ديگر كه مورد تصويب قرار گرفت اقدام كرد:
تجهيزات موجود ارتش در هانتس ويل آلاباما که نام جديد آن مركز پرواز فضايی جورج سی.مارشال است
مركز فضايی گودارد در گرين بلت مريلند
مركز فضانوردی با حمل انسان كه اسم فعلی آن مركز فضانوردی جانسون است در هوتسون تگزاس
مركز عملكردهای پرتاب كه اسم فعلی آن جان اف.كندی است و در كيپ كاناورالفلوريدا قرار دارد
اين مراكز همراه با مركزهای موجود مثل لانگلی ، آميز و لوئيس ، ستون فقرات ناسا را تشكيل می دادند؛ از اين رو متخصصان هوانوردی ناكا كه بذرهای ناسا را تشكيل می دادند ، در زمان كوتاهی بعد از آن ، يكی از مهمترين نيروها ، در فناوری فضايی شدند .اين مراكز قويتر و پيشرفته‌تر شدند به طوريی كه امروزه تيترهای اول خبرهای مربوط به صنعت هوافضا به ناسا اختصاص دارد و دامنه تحقيقات و مطالعات آن ، با بودجه‌های شگفت‌آوری پيش می‌رود و شايد دور از واقعيت نباشد كه بگوييم زندگی آينده انسان و مسافرتهای فضایی و استقرار در كرات ديگر در دست ناسا است و همواره بالاتر از رقبای خود ايستاده است .